Είναι Οι Χωρισμένοι Οικογένεια;

-“Kαι τώρα θα με αγαπάτε όπως πριν;”
-“Θα έχω δύο σπίτια;”
-“Πού θα κάνω τα γενέθλιά μου;”
-“Ο μπαμπάς πού θα μένει; Πότε θα τον βλέπω;”
-“Δεν θα τον/την αγαπάς τον/την μπαμπά/ μαμά πιά;”
-“Δεν θα ξαναβγούμε όλοι μαζί;”
-“Θα πέσουν όλες οι ευθύνες επάνω μου;”
-“Θα τα βγάλω πέρα με τα οικονομικά;”

Πολλά ερωτηματικά και φόβοι γεννιούνται με την απόφαση ενός διαζυγίου. Φόβοι και ερωτηματικά τόσο για τους γονείς, όσο και για τα παιδιά.

Ποιες είναι οι δυσκολίες;

Οι γονείς καλούνται να πορευτούν συχνά χωρίς την υποστήριξη του άλλου συζύγου. Συχνά και με πρόσθετες δυσκολίες που φέρνει ο ένας ή ο άλλος. Από τη μεριά των γυναικών, δεν υπάρχει συνήθως ο φόβος απομάκρυνσης από τα παιδιά. Υπάρχει όμως συνήθως η ανάληψη των περισσότερων ευθυνών για τα παιδιά. Για τους άνδρες, ο φόβος απώλειας εκτός των καθημερινών πρακτικών δυσκολιών – φαγητό, καθαριότητα κτλ, πολλές φορές και στέγης- υπάρχει έντονος και ο φόβος αποξένωσης από τα παιδιά τους. Για όλους τους γονείς που χωρίζουν, ο ρόλος τους ως σύντροφοι περνάει σε δεύτερη μοίρα. Καλούνται να είναι πιο προσεκτικοί στις επιλογές τους, οι κινήσεις τους δυσκολεύουν, η προοπτική μιας νέας συγκατοίκησης με σύντροφο μοιάζει – και είναι- πολύ δύσκολη. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που ξαναδημιουργούν νέα οικογένεια, αποκλείοντας ή και αδιαφορώντας για την ήδη υπάρχουσα.

Για τα παιδιά, το ασφαλές συστέγασμα της οικογένειας γκρεμίζεται. Συχνά υπάρχουν συγκρούσεις και διαμάχες, με “πιόνια” τα ίδια τα παιδιά. Συχνά, η “καρδούλα” τους σκίζεται στα δύο και πολεμάει το ένα κομμάτι το άλλο, αφού η μισή ανήκει στον μπαμπά και η μισή στην μαμά. Πολλές φορές, οι συνθήκες τα αναγκάζουν να απαρνηθούν το ένα κομμάτι της καρδιάς τους, κάτι που τα ακολουθεί στην υπόλοιπη ζωή τους. Άλλες πάλι φορές , καλούνται να “χωρέσουν” στην καθημερινότητά τους, ξένα πρόσωπα ως συντρόφους των γονιών τους, που πιθανόν να τους δυσκολεύει η παρουσία τους.
 

Ισορροπώντας ξανά

Όποια και αν είναι η νέα κατάσταση, οι ισορροπίες είναι πολύ ευαίσθητες. Είναι πολύ σημαντικό να δοθεί χρόνος, ώστε όλα τα μέλη να επεξεργαστούν αυτή την απώλεια, να αναγνωρίσουν την νέα τους ταυτότητα, να θέσουν νέα όρια και νοημαδοτότηση στην νέα κατάσταση.
Φυσικά και οι γονείς δικαιούνται να ξαναφτιάξουν την ζωή τους!
Εξάλλου, είναι πολύ πιο βλαβερό για όλους να παραμένουν σε έναν γάμο, που στερείται αγάπη, εκτίμηση και αμοιβαία απόλαυση.

Φυσικά και χρειάζεται τα παιδιά να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη μας στα μελλοντικά μας σχέδια. Ό,τι και να συμβεί, ο θεσμός της οικογένειας σε κάθε του μορφή και μεταμόρφωση, είναι παρόν και έχει απλωμένα τα προστατευτικά φτερά του. Η οικογένεια παραμένει ένα ασφαλές καταφύγιο, ένα επιβιωτικό δημιούργημα του “ανήκειν”, που κάθε μέλος οφείλει να “συν-χωρέσει” ή να αναγνωρίσει ότι δεν μπορεί να “συν-χωρέσει” τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν.

Λίγα Λόγια για την Αρθρογράφο

Η Πόπη Γιαλυράκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Οι πρώτες της σπουδές ήταν στην διοίκηση επιχειρήσεων (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών). Ωστόσο, οι προσωπικές της ανησυχίες και η ευαισθησία της για τις ανθρώπινες σχέσεις την οδήγησαν να συνεχίσει τις σπουδές της ως Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας (Προσωποκεντρική προσέγγιση) στο ΙCPS σε συνεργασία με το Aγγλικό Πανεπιστήμιο του Strathclyde, σε επίπεδο Diploma και κατόπιν Μaster, όπου είχε σαν θέμα τους γονείς και την εφηβεία.

Ειδικεύτηκε 2 χρόνια στο Playtherapy από την Playtherapy Greece, μέλος του PlayTherapy International (PTI), εγκεκριμένο από τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας, έχει πιστοποιηθεί ως Ψυχοθεραπεύτρια από την Ευρωπαική Εταιρία Ψυχοθεραπείας (EAP) και Προσωποκεντρική επόπτρια.
Τελευταία εκπαιδεύτηκε στην Focusing βιωματική θεραπεία και τώρα εκπαιδεύεται ως Focusing εκπαιδεύτρια.